Σ’ένα μακρινό μέρος υπάρχει ένας απίθανος κήπος, με πανέμορφα δέντρα, κάθε λογής λουλούδια και μελωδικά πουλιά. Ο κήπος ανήκει σ’έναν Γίγαντα, ο οποίος λείπει ταξίδι. Σ’αυτόν τον κήπο, κάθε μέρα μαζεύονται τα παιδιά και παίζουν, γιατί στη μικρή τους πόλη, δεν υπάρχει ελεύθερος χώρος. Κάποια μέρα ο Γίγαντας επιστρέφει και βλέπει τα παιδιά. Ενοχλημένος από τις φωνές τους τα διώχνει και υψώνει έναν πελώριο τοίχο στην εισόδο για να μην ξαναμπει ποτέ κανείς. Από εκείνη τη στιγμή ο κήπος ερημώνει. Φεύγουν τα πουλιά, τα λουλούδια αρνούνται να φυτρώσουν, και στον κήπο απλώνεται το Χιόνι, ο Παγετός, ο Βοριάς και το Χαλάζι. Ο πανέμοργος κήπος μεταβάλλεται σ’ένα απέραντο χειμωνιάτικο, παγωμένο τοπίο. Η Άνοιξη δεν ερχόταν ποτέ. Μέχρι τη μέρα που το κελάηδησμα ενός μικρούλη σπίνου και ένα μικρό αγόρι θα κάνουν τον Γίγαντα να καταλάβει το λάθος του. Η καρδιά του θα πλημμυρίσει για πρώτη φορά από αγάπη και ο πανέμορφος κήπος θα γεμίσει από χαρούμενα παιδιά.
«Δικός σας είναι πια αυτός ο κήπος παιδιά μου!» είπε, και ευθύς με ένα τσεκούρι γκρέμισε τον τοίχο που έχτισε.
«Έχω τόσα όμορφα λουλούδια»…έλεγε «κι όμως τα παιδιά είναι τα πιο όμορφα απ’ όλα τα λουλούδια!»